رابطه تحمل پریشانی وجهت گیری زندگی با خودکارآمدی سالمندان کانون بازنشستگان شهراصفهان

چکیده پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه تحمل پریشانی وجهت گیری زندگی با خود کارآمدی سالمندان انجام گرفت مطالعه حاضر، پژوهشی از نوع همبستگی بود و جامعه آماری این پژوهش بازنشستگان دانشگاه اصفهان که در سال 94-93 عضوکانون بازنشستگان شهر اصفهان بودند که تعداد 108نفر از آنها باروش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب گردیدند. ابزار اندازه گیری در این مطالعه، مقیاس تحمل پریشانی ((dts،آزمون جهت گیری زندگی((lot و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر sgses)) بود. تجزیه وتحلیل داده ها در سطح آمار استنباطی از روش آماری همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیری و با استفاده ازنرم افزارآماری spss-18 انجام گرفت. و سطح معنا داری(05/0>p )برای داده ها معنادار تلقی گردید. یافته ها نشان داد که بین تحمل پریشانی و خودکارآمدی سالمندان رابطه معنادار معکوس وجود دارد و همه ابعاد تحمل پریشانی (تحمل، جذب، ارزیابی و تنظیم تلاش ها) نیز رابطه معکوس با خود کارآمدی داشته ، قادر به پیش بینی خودکارآمدی سالمندان می باشند ولی بین جهت گیری زندگی با خودکارآمدی رابطه معناداری وجود ندارد. این نتایج حاکی از آن است که با بهبود وضعیت پریشانی سالمندان آنها از لحاظ خودکارآمدی نیز در وضعیت بهتری قرار گرفته و در این زمینه نیز پیشرفت هایی برای آن حاصل می گردد. کلید واژه ها: تحمل پریشانی، خودکارآمدی ، جهت گیری زندگی